Krzysztof Kozłowski

Krzysztof Kozłowski

O redaktorze
Niepoprawny idealista, wiecznie uśmiechnięty student prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Przez wiele lat związany z harcerskim ruchem, ceni sobie jego ideały i powtarza, że to prawdziwa szkoła życia. Cierpi na chroniczny brak czasu związany z licznymi projektami dotyczącymi najróżniejszych zainteresowań, z których tylko nieliczne w pełni realizuje. Ciepło wspomina zwłaszcza jeden z nich, strategiczną grę „Kvazarod”, którą stworzył dla grupy przyjaciół. Pasjonat szeroko pojętego prawa, literatury (nie tylko fantastycznej) i dobrych filmów. Geolog amator. Chętnie zdradza innym tajniki regulacji prawnych starożytnego Rzymu, wierząc że to coś arcyciekawego. Archetyp studenta z innego wymiaru – łatwiej spotkać go w parku ślęczącego nad książką, niż przy piwku w pubie.

Funkcja w redakcji
Redaktor ciągle szukający nowych form realizacji. Recenzje, redakcyjne dyskusje czy drobne korekty tekstów to podstawa. Artykuły, relacje, newsy… czemu nie? Gdy wpadnie na pomysł wart opisania lub wydarzy się coś ciekawego – na pewno podzieli się tym z czytelnikami.

Filozofia oceniania
Przede wszystkim zwraca uwagę na cel, jaki postawił sobie autor pisząc książkę. Miała bawić? Zachwycać rozmachem kreacji świata? Zawierać istotne, ważne przesłanie? Humorystyczna fantasy nie jest gorsza od literatury niezwykle ambitnej, o ile dobrze spełnia swoją rolę, jaką jest dostarczanie rozrywki. Lubi rozbijać recenzowane utwory na elementy składowe i poddawać je ocenie. Fabuła, przesłanie i obraz świata to ważniejsze cechy każdej pozycji, lecz zwraca baczną uwagę także na pomniejsze elementy, uwzględniając je w ocenie.

Ulubione lektury
Ceni wielu autorów. Dzieła Ursuli Le Guin za niezwykłą przenikliwość opisu, niemal żywych bohaterów i poruszanie w nich uniwersalnych, ważnych tematów okraszonych niebanalnym przesłaniem. Trylogię husycką Andrzeja Sapkowskiego za wspaniałe połączenie magii i historii odnajdywane w spójnym świecie, gry z językiem łacińskim oraz bogatą warstwę intertekstualną. Pratchetta za niedościgły wzór parodiowania naszego świata, który mimo rozciągniętego cyklu wciąż trzyma poziom. Dukaja – za jego mądre, wymagające powieści, a zwłaszcza niezwykłe „Czarne oceany” czy bawiący się formą, językiem i logiką „Lód”.

Znienawidzone lektury
To za mocno powiedziane. Po prostu są książki, po które sam z siebie nigdy nie sięgnie: wszelkie opowieści ze świata Forgotten Realms, związane z grami RPG czy komputerowymi ich adaptacjami. Także książki Andrzeja Pilipiuka poświęcone postaci Wędrowycza. Dawniej czytał je chętnie, a od książek z serii FR zaczynał swoją przygodę z fantastyką („Morze piasków” i „Cień elfa”). Obecnie nie znajduje w nich wielkiej przyjemności.

Dane kontaktowe
lord.turkey@nast.pl

• Zobacz wszystkie publikacje tego autora